Zajmujemy się sztuką walki, w której nie ma tytułów, pucharów i medali czy wyróżniających pasów. Nie ma organizowanych zawodów sportowych, ponieważ nikt nikomu nic nie udowadnia, a wybranie NAJLEPSZEGO pośród ćwiczących wiązałoby się z trwałym kalectwem lub śmiercią i nikt psychicznie zrównoważony nie zgodzi się na to z powodu medalu choćby ze szczerego złota.
Nazywamy to sztuką zapobiegania potencjalnej agresji, potocznie mówiąc samoobroną. Samoobronę traktujemy jako pewną wiedzę i umiejętności, które pomagają nie dopuścić lub wyjść z sytuacji niebezpiecznej z jak najmniejszym uszczerbkiem na własnym zdrowiu i majątku.
Fundamentalną różnicą między sportowymi sztukami walki, a samoobroną jest to, że sportowe sztuki walki łączą rytuały, wiedzę, tradycje, natomiast typowa samoobrona koncentruję się wyłącznie na przetrwaniu i przeżyciu. Trzeba zdawać sobie sprawę z tego, że walka realna i sportowa ma mało wspólnego, ponieważ ciosy, które zabronione w sportowej walce są priorytetowymi w walce realnej.
Na zajęciach przerabiane są różne tematy z zakresu samoobrony, nie tylko w formie praktycznej ale i w formie dyskusji teoretycznej. Oto kilka z nich:
- rozpoznawanie zagrożeń w życiu codziennym związanych z bandytyzmem i terroryzmem
- osobista bezpieczna przestrzeń
- czym jest agresja i rozpoznawanie potencjalnego agresora
- miejsca gdzie jesteśmy najbardziej narażeni na niebezpieczeństwo
- aspekty prawne odnoszące się do obrony własnej
- wykorzystanie różnych przedmiotów do samoobrony
- czym jest broń, rodzaje broni
- czułe punkty na ciele człowieka
- algorytm zachowania w sytuacji niebezpiecznej.